zondag 27 januari 2019

Het Design Museum in Den Bosch.


Een tijdje terug waren Richard en ik in het Design Museum
in Den Bosch waar twee tentoonstellingen waren. De eerste
was van Jean Cocteau, een fransman die allerlei verschillende
activiteiten deed zoals tekenaar, dichter, ontwerper etc.
Wij kregen het gevoel dat deze meneer moeite had met kiezen,
want zoveel kun je nooit tegelijk even goed doen. Wij vonden
het een hele aparte tentoonstelling, maar anderen vinden hem
een geweldige kunstenaar. Dat is het mooie van kunst, de een
vind het mooi en de ander niet.



Wat wij wel fantastisch vonden wan de tentoonstelling
van Thijs Wolzak; Human Interior. Hij maakte foto's van
mensen in hun interieur en door de audioset kon je steeds
de bewoner horen vertellen over zijn interieur. Echt
geweldig om te horen wat mensen van hun eigen interieur
vonden en hoe het zich zo gevormd heeft. Deze tentoonstelling
duurt nog tot 17 februari. Wij gaan kijken of we nog een
keer kunnen gaan, zo leuk vonden we hem.






Wij vinden het altijd leuk om musea te bezoeken. Kijken
naar dingen en er een verhaal bij denken of horen is altijd
vernieuwend. Regelmatig krijg je er ook energie van. Na
afloop gaan we dan ook altijd ergens gezellig koffie drinken.
Uitje compleet.
groet,
Marijke

zondag 20 januari 2019

Een (koude) stiltewandeling.


Zaterdagochtend zijn we, om 8.00 uur 's ochtends, een
stiltewandeling gaan maken in de Kampina. De
Kampina is een natuurgebied met bos en heide in Brabant.
De temperatuur was een paar graden onder nul, maar ik
had er nauwelijks last van. De natuur was zo ongelooflijk
mooi dat mijn gedachten daar naar uit gingen zodat ik de
kou nauwelijks voelde. Op zo'n vroeg tijdstip zie je de
natuur echt ontwaken en door de kou zag je ook veel rijp
op de grond en bladeren.
Ook zagen we de zon opkomen waardoor de lucht allerlei
mooie kleuren kreeg. Prachtig om te zien.










Het mooie van stil wandelen is dat je in gedachten loopt,
of juist zonder gedachten. Maar omdat je niet loopt te praten,
kijk je veel meer om je heen naar de natuur en daardoor
zie je veel meer details. Het is echt mooi om te doen.
Ik kan het iedereen aanraden. Je kunt natuurlijk ook samen
een wandeling maken en af en toe stiltes laten vallen.
Niets zeggen kan soms heel mooi zijn.
Probeer het maar eens.
groet,
Marijke

zondag 13 januari 2019

Wandelen door het Land van Ooit.


Ondanks het druilerige en natte weer van vandaag wilden
we toch graag even naar buiten. Daarom zijn we gaan
wandelen in het Land van Ooit, want ik had begrepen dat
het binnenkort helemaal dicht gaat. We waren hier al eens
eerder geweest (zie hier) maar dat was het drie jaar geleden.
Toen was het park al geen attractiepark meer en werd er al
geen onderhoud meer gedaan. Daarom leek het ons leuk
om te gaan kijken hoe de soldaten er nu bij zouden staan.
Om het roze kasteel staan allemaal hekken, want ze zijn
aan het renoveren. Wat er precies met het kasteel gaat
gebeuren, weet ik niet. Ik geloof een medisch bedrijf.



Zo zagen de soldaten er drie jaar geleden uit:


Links is toen, rechts is nu:



De soldaten staan helemaal in het hoge riet en er zijn zelfs
een heel stel soldaten niet tot nauwelijks meer te zien.
Het ziet er precies zo uit als de staat van het park. Waar
ik dat bij het park troosteloos vond, is het bij de soldaten
eigenlijk wel bijzonder. Alleen jammer dat je ze niet allemaal
meer ziet.
  
  



Ik vind het wel grappig dat wij het park nooit gezien hebben
toen het volledig in bedrijf was, maar alleen sinds het
gesloten is. Het is geen groot park, maar je kunt er toch
wel een uurtje wandelen. Ondanks het mindere weer
heb ik er weer van genoten. Vooral van de soldaten.
Die vind ik toch wel speciaal.
Als het bouwen klaar is, ga ik misschien weer eens.
Gewoon om te kijken.
Dus ben je in de buurt, ga eens kijken. Nu kan het nog.
groet,
Marijke

zondag 6 januari 2019

Een paar dagen Zeeland.


Tussen Kerst en Oud&nieuw zijn we een paar dagen naar
Zeeland geweest. Heerlijk even uitwaaien en genieten.
We zaten buiten het dorp Zierikzee in een oude knechtwoning.
Het waren een paar leuke dagen met een bezoek aan
Zierikzee, het watersnoodmuseum, wandelen en eten met
vrienden die op bezoek kwamen, op bezoek bij de zeehonden
en natuurlijk bos en strand. Want het was mijn wens om
op het strand hele rijen palen te zien. Je kunt maar een
eenvoudige wens hebben.




  




De zeehondenopvang in Stellendam was erg interessant
om te bezoeken, maar de vrijlating in zee was toch echt
wel het hoogtepunt. Ik vond het zo mooi en ontroerend om
te zien dat er vier zeehonden weer sterk genoeg waren om
de zee weer in te gaan. Voordat ze weg zwommen, keken
ze nog even om om gedag te zeggen.







De laatste dag zijn we gaan wandelen vanuit Burgh
Haamstede. Een stuk door het bos (natuurgebied) en
terug via het strand. En ja hoor, daar stonden eindelijk
de palen. Wens vervuld, bucketlist afgestreept.
  








Het was gezellig om na de feestdagen even te gaan
uitwaaien, want dat doe je in Zeeland wel. Overal,
maar vooral op het strand natuurlijk. Het was droog weer,
maar wel behoorlijk mistig. Dat zorgt voor ander licht om
foto's te maken.

Thuis zijn we het nieuwe jaar rustig ingestapt met het gezin.
Natuurlijk wens ik iedereen alle goeds, maar dat doe ik het
hele jaar door eigenlijk ook altijd. Alleen nu speciaal.
groet,
Marijke